Suriname, ik kan jou niet los laten

Ik ben aan het genieten van mijn laatste dagen hier.

We hebben een doos van 120 liter volgestouwd met onze hangmatten en kleding die we niet meer nodig hebben, en die op de scheepvracht gedaan!
Hoeft dat ten minste ook niet meer mee in de koffer. Nou, ik denk dat er alleen van mij al wel 10 kilo in zat, en heb nu nog veel spullen dus ik had wel een extra vliegtuig mogen aanschaffen voor al mijn spullen bij elkaar.. vrouwen..

We hebben koninginnedag gevierd hier! Heeel apart.. zo tussen allemaal blanke mensen met oranje shirts.
Wij hadden zelf ook oranje MNO tshirts gehad van onze mno vriend Chiel.
Het was erg gezellig.

Maandag was het zover: Palumeu!!!
De tour waarvan we 2 maanden geleden nog zeiden; dat doen we lekker als vakantie om te relaxen op het laatst. En nu was het dan zo ver. Weer op Zorg & Hoop om de binnenlandse vlucht te pakken. Het was natuurlijk weer geweldig. In zo'n klein en trillend toestel de lucht in. Turbulentie is nooit meer hetzelfde..
We landden weer voor onze accomodatie, heerlijk simpel.
Het was wel minder luxe dan Kabalebo, maar gelukkig ben ik niet zo'n luxepaard. Ik zat alleen op de kamer, en Coralie en Christel samen. Maakte niet uit, had ik wat tijd om zelf over dingen na te denken. Het wat een houten hutje, waarbij ik door de houten vloer de grond onder het hutje kon zien, waar je ook alle beesten zag lopen. Great. De beesten waren ook niet vies van mijn hutje.
Ik had zelfs een huiskikkertje waar ik vriendschap mee heb gesloten, hij wilde niet weg uit mn douche, maarja ik moest toch douchen..
Het hutje had uitzicht op de Palumeu rivier, machtig mooi met de jungle aan de overkant.. Daarvoor nog een overdekt pier hutje waar we elke ochtend om kwart over 7 yoga kregen, heeeerlijk!! We zijn 2 keer in het indianendorp geweest, waar ze ons lieten zien wat ze eten en drinken, hoe ze pijl en boog maken, sieraden, katoen spinnen. We hebben zelf ook pijl en boog mogen schieten. Ik dacht echt; doe ik wel effe. Nou.... Viel tegen.. Was heel zwaar om te doen. De indianen lijken in feite veel op de marrons, alleen ze weten veeel meer over de natuur. Ze kunnen zelfs in het donker in het bos hun weg vinden.
Het was erg interessant hoe de indianen alles konden vertellen over geneeskrachtige bomen en planten. Jammer dat je misschien 20% onthoud van de verhalen..

Ook zijn we naar een grote sula (stroomversnelling) geweest. Dat was echt geweldig, prachtig. dat water stroomt naar beneden door de rivier, en kletst keihard met grote kracht tegen rotsen aan. Aan de zijkant hebben wij heerlijk gelegen in de stroming tussen een paar rotsen.

Die dag hoorde wij dat er een tragedie in het dorp had plaats gevonden. 2 uur voordat wij naar de stroomversnelling is daar een jongen van 25 die aan het vissen was met 4 anderen overleden toen de korjaal omsloeg. Ten minste, ze hebben hem tot op de dag van ons vertrek (3 dagen later) niet gevonden. Het was ontzettend triest, het hele dorp was in de rouw, de familie zat dag en nacht daar bij de rivier te wachten totdat zijn lichaam was gevonden. Het heeft mij lang bezig gehouden. Gek is het dan, de dood zo dichtbij. Helemaal nu ik me bedenk dat wij nog een slipper langs zagen drijven, en daar grapjes over maakten..

Gisteren zijn wij uit eten geweest bij Fort Zeelandia. Voor het eerst echt op stand uit eten geweest, erg luxe.

Het weekend na Palumeu hebben wij nog hard gewerkt aan onze presentatie. Met de zero motivatie die er nog over was, hebben we echt hard gewerkt om de presentatie vandaag goed uit te kunnen voeren. Ik was erg zenuwachtig. We waren lang aan het wachten, waardoor ik eigenlijk alleen maar meer zenuwachtig werd. Maargoed, op Surinaamse tijd kwamen er ineens veel mensen! We hadden 15 mensen aan publiek. De presentatie ging heel erg goed, bleek uit de reacties. Ze waren erg trots op ons, de voorzitter van de organisatie, onze begeleidster en de directrice van de organisatie waar wij vanuit werken!
Ontzettend leuk dat ons werk met deze goede reacties beloond word.
Ik hoop dan ook oprecht dat wij Mafondo hebben kunnen helpen weer actief te worden. Ik heb er goed vertrouwen in.

Mijn Surinaamse buurvrouw uit Nederland die ik voor mijn vertrek regelmatig gesproken heb voor tips enzo is gisteren naar Paramaribo gekomen.
Samen met haar broer Henk, schoonzus Nancy en zoon (waar we al eerder langs waren geweest, en door geïntroduceerd bij een mooi zwembad) zijn we 's avonds gaan eten bij een heerlijk Indisch restaurant.
Het was echt zo onwerkelijk om iemand die ik ken vanuit Nederland hier Paramaribo te zien, maar zo ontzettend leuk en gezellig! Veel gekletst, en het was echt super gezellig. Vond het echt leuk om hier mee mijn verblijf in Suriname af te sluiten.

Het is heel raar om nu mijn koffer in te pakken, en afscheid te moeten nemen van een plek waar je je thuis voelt, wetend dat het nog heeeel lang kan duren voordat je die plek weer terug ziet. Ik probeer te genieten van elk moment, maar het is wel pijnlijk. Ik heb echt zin om terug naar mijn familie en vrienden te gaan, maar afscheid nemen doet zeer, zeker na lief en leed gedeeld te hebben met deze plek.

De laatste week heb ik veel teruggedacht aan mijn verblijf hier, in Suriname. Je weet niet hoe het leven loopt, hoe hard je het ook probeert te plannen. Dat is wat ik heb ondervonden.
Hier heb ik veel kunnen loslaten en me overgeven aan de kracht van het moment. Dat was voor mij moeilijk, maar bijzonder leerzaam.

Deze reis is op mijn pad gekomen, en ik heb veel goede, maar ook slechte tijden hier meegemaakt.
Ik heb me lichamelijk zwak, ongelukkig, buitengesloten en erg eenzaam gevoeld. Ik ben meerdere keren keihard tegen mezelf, en veel van mijn angsten aan gelopen. Maar ik ben wel de confrontatie aangegaan.
Ik heb me ook ontzettend blij, euforisch, thuis en gelukkig gevoeld.
Veel momenten die je graag wilt vasthouden en doorgeven aan iedereen om je heen. Maar helaas kan ik het niet zo mooi vertellen en laten zien zoals ik dat heb meegemaakt. Die ervaringen zijn van mij, en zitten diep van binnen opgeborgen. De foto’s en verhalen laten weinig zien in vergelijking met de ervaring. Foto’s en verhalen zullen het nooit zo mooi weergeven.

Ik heb de kans gekregen om te kijken naar mijn leven, zoals ik dat leefde in Nederland. Ik heb gezien dat ik te streng voor mezelf was.
Ik ben trots op mezelf, dat ik al deze diep gewortelde gevoelens ben aangegaan, een zowel lichamelijk als geestelijk gezond thuis kan komen.
Je weet nooit hoe het gaat in het leven, maar ik plan hier wel zeker terug te komen. Ik ben gaan houden van het land met alle voor en nadelen, en nog belangrijker; ik ben me thuis gaan voelen.

Adios, tabee Chopinstraat, Paramaribo, Suriname, mi lobi yu

Suriname, ik kan jou niet los laten...