Lief & Leed, en the mighty jungle..

Lieve bakra's,

Mijn laatste verslag is alweer een tijdje geleden. Ik blijf het maar zeggen, de tijd gaat zo snel, dat ik bijna niet doorheb dat de tijd in Suriname bijna voorbij is.

Een ongeluk zit in een klein hoekje. En eigenlijk zat ik er op te wachten, wanneer gaat er eens wat verkeerd in dit heerlijke land? Nou 6 april 2011 dus.
Ik voelde me die dag al niet top. We fietsten over de keizerstraat in de spits, een drukke straat.
Een auto sneed me af, waardoor ik remde. Ik herinner me het moment nog veels te goed. Mijn remmen sloegen vast, waardoor mijn voet tussen de spaken en voorvork van mijn voorwiel kwam te zitten. Toen vloog de achterkant van mijn fiets over me heen, en schuurde mijn knie over het asfalt. Het was erg heet, de zon brandde. Coralie hield de fiets vast zodat ik mijn voet er tussen uit kon trekken, wat niet lukte. Het leek wel minuten te duren voor hij er uit was. Gelukkig kwam er al snel een man, die reed mij naar huis. Ik dacht er niet over na of hij betrouwbaar was of niet, ik viel de hele flauw. Ik kon niet lopen. Die man heeft me naar mijn kamer gedragen en een beetje schoongemaakt. Toen de meiden thuis kwamen hebben ze besloten met me naar de polikliniek te gaan. Daar kwam ik een beetje bij, al had ik gehoopt dat ik nog even knock out kon blijven terwijl ze pure jodium op mijn knie smeerden.
Alles verbonden, gelukkig alleen maar zwaar gekneusd.
Dat was een domper. Zat ik dan 5 dagen thuis, ik kon nergens heen, niks doen, alles vragen. Ik weet niet of ik me ooit zo alleen heb gevoeld. En dan de heimwee.
Gelukkig is het al snel weer wat gaan genezen waardoor ik weer kon lopen. Vanaf toen is alles weer een stuk beter geworden.

Na een week heb ik zelfs op een salsafeest de salsa gedanst met een paar mannen! Was helemaal geweldig.

Wat wel jammer was, was dat we het weekend dat ik het ongeluk had naar de raleighvallen zouden gaan. Een tour die we graag wilden doen, maar alleen nog dat weekend voor ons mogelijk was. Fijn. Bedankt voet.
Toen hebben we wel een soortgelijke tour geboekt; Kabalebo resort. Ben benieuwd.

Voor het onderzoek zijn we gaan interviewen in het binnenland, in het gebied Brownsweg die bestaat uit 7 dorpen.
IAMGOLD, een multinational bedrijf voor goud sponsorde ons verblijf daar. Nolda King (de voorzitster van de organisatie waar we onderzoek voor doen) ging mee om vrouwen te werven, te vertolken en voor ons te koken. We kwamen daar aan, en hadden een redelijk grote hut tot onze beschikking met stapelbedden.
Wel grappig, want je doet de achterdeur open, en je ‘achtertuin’ is gewoon bush, jungle. Grote bomen, palmbomen, alles. Eigenlijk prachtig dat dit gewoon zo kan.
We zijn meteen met al onze motivatie aan de slag gegaan met interviewen!
Alleen jammer genoeg snapten de gebelde contactpersonen in de dorpen niet dat het ging om 3 vrouwen per dorp. Dus moesten we ze zelf gaan zoeken, en de interviews van alle dorpen door elkaar. Maar goed, ik kon weer geweldig mijn motto toepassen: Als het niet gaat zoals het moet, dan moet het maar zoals het gaat.
De helft van de tijd hebben we gelopen. Lopen naar de 7. Het verste dorp is ongeveer 3 km lopen. 3 km klinkt niet veel nee, maar in combinatie met die hitte, die ik in Paramaribo soms al erg vond, is het bijna niet uit te staan.
Het lopen is hier letterlijk slenteren, sneller kan niet. Dus over 3 km loop je al snel 3 kwartier tot een uur. Het is echt verschrikkelijk, in die hitte.
De interviews; sommige zijn vlot gegaan, maar ik moet zeggen dat ik ook veel vermoeiende interviews heb gehad.Vrouwen die niets wisten, geen antwoord konden geven, soms meerdere laangeee minuten over een antwoord na moesten denken, die getolkt moesten worden, waarbij ik de vraag 2085000 keer op een andere manier moet verwoorden en herhalen, en die het dan alsnog niet wisten. Ik zeg het; dat vreet energie.
En het is nog een best karwei om binnen 3 dagen 24 Surinamers te interviewen. My god!
Het is proppen, sneller lopen, en geen vrije tijd hebben. Want! Zodra we even in onze hut zijn moesten we ons bezig houden met het uitwerken van de interviews.
En omdat we zo ontzettend moe waren na een dag lopen in de hitte en interviewen, lagen we om 9 uur al in coma.
Het is wel bijzonder, hoe snel je het normaal gaat vinden dat mensen in planken hutjes leven van 3 bij 3 meter, en een kraantje aan het einde van de straat, die het vaak niet eens doet.
Het is niet raar om naakt te zijn hier, ongegeneerd geeft een vrouw haar kind de borst als we interviewen. Ze rukt zo die borst uit haar shirt en propt het in de mond van het babytje.
Dat heeft iets heel moois, en natuurlijks, zoals we dat in Nederland niet kennen.
Mensen wassen elkaar in regentonnen. Langs de weg lopen vrouwen met grote manden met vanalles op hun hoofd. Overal waar we langs komen zwaaien kinderen naar ons, kijken ons met grote ogen aan, en roepen keihard: HEE BAKRA’S!
Het is eigenlijk stom dat ik dit normaal vind, als ik dit nu zo schrijf. Het valt me niet eens meer op.

Toen we terug kwamen hebben we eindelijk de rondleiding bij Fort Zeelandia gedaan. Haha 2.5e maand in Suriname, maar die rondleiding kwam er telkens maar niet van. Het meeste wisten we zelf ook al wel te vertellen. Zie, ik ben al aan het versurinameren.

Die week daarna was het zover: de tour naar Kabalebo! Mn tas mocht maar 7 kilo wegen, ik zat er natuurlijk 2 kilo overheen. Vrouwen.. Toen de binnenlandse vlucht.. Dat was echt geweldig!! Zo'n klein vliegtuigje! Met z'n 7en erin, en helemaal trillen voordat ie begon te rijden! We vlogen over Paramaribo, geweldig om alles zo klein te zien. Toen over de jungle, geweldig! Alleen maar bomen en heuvels, tot in de eindigheid. Prachtig echt.
Wie kan nou zeggen dat zn vliegtuig voor het hotel landde? Nou ik dus! Het resort lag op 200 meter afstand van de landingsbaan!! Hoe relaxed is dat?! En dat was het dan ook. In dat gebied zit alleen het resort, verder niks. Omringt door de jungle.
Het resort was heel erg mooi. We hadden midden in de jungle zelfs warme douches en een zwembad! Dag 1 meteen een wandeling door de jungle gemaakt. Geweldig mooi hoe de natuur is, zo puur en ongerept. de natuur heeft alle controle. We hebben een schildpad, kaaiman, super mooie vlinders, aapjes, gieren, papegaaien, gifkikkers en een vogelspin gezien! Daarna lekker gezwommen in een stroomversnelling! Echt zo geweldig en heerlijk midden in de jungle! Alsof ik in een droom leef. Dag 2; het beklimmen van de Misty Mountain. Dat was echt een zware klim. Mn broek scheurde zelfs uit! Over boomstammen, onder door, kruipen, springen, klimmen, afdalen, en balanceren. Het was 500 m klimmen, nou dat is echt pittig. Ik was dolgelukkig toen we boven waren. Maarja toen moesten we dat stuk ook weer afdalen.
Onze gids was een indiaan. Hij liep met zn kapmes om de weg open te hakken voor ons, geweldig toch! Hij kon heel veel vertellen over de natuur en geneeskrachtige werkingen van planten. Zo ontzettend interessant! Elke boom was wel ergens goed voor. Wat veel geheimen heeft het oerwoud toch, en wat zonde dat we eigenlijk zo weinig ervan gebruiken.
Op de terugweg zijn we naar een waterval gelopen, en daar ook in gezwommen. Echt heeeerlijk, onvoorstelbaar mooi. Een beetje dom voorbeeld misschien, maar het deed me echt denken aan het My Little Pony paradijs van de film die ik vroeger 20885 keer heb gezien.
Dag 3. Een stuk varen in het korjaal, en daarna een wandeling door de jungle, voor de verandering. Van binnen schreeuwde het in mij: JONGENS! dit is toch een resort!!!! We moeten luieren en relaxen! En dat zeiden mijn uitgeholde blaren ook tegen mij.
Maargoed, doorbijten. Wij waren weer de eerste groep die daar gingen wandelen dus de jungle had het pad weer overwoekerd. Na 4 uur gelopen te hebben gingen we eeeindelijk chillen in de stroomversnelling! Blaren luchten, die inmiddels een beetje gingen ontsteken.. Maar heeeerlijk! 'S middags nog lekker bij het zwembad liggen luieren. Dag 4. Kayakken in de Kabaleborivier. Geweldig! Je zag gewoon naast je in het oerwoud de apen in de bomen springen, en de papegaaien overvliegen!! We konden daar heerlijk eten en alles was perfect!
En toen weer teruggevlogen naar de drukke stad. Wat een omschakeling.

Het regenseizoen lijkt een beetje overgewaaid te zijn. Het is nu gewoon elke dag heet.

Nou, dit is onze laatste week hard bikkelen voor het onderzoek. We vergen erg veel van onszelf. Van 9 tot 18 vaak aan het onderzoek, met 2 uurtjes pauze max. Het is hard werken, maar we komen nu heel ver.
Jammer genoeg hebben we negatieve feedback gekregen op onze deelvragen, wat waarschijnlijk wel vertraging op gaat leveren. Dit kunnen we dan pas in Nederland verder doen.. Dat was een grote domper, en slaat een gat in onze motivatie. Maargoed we moeten door! En we gaan morgen nog hard werken!
Daarna hebben we een week vakantie!!

Gisteren ben ik 21 geworden. Nou dat word je natuurlijk maar 1 keer zo in Suriname. Ik had niet zo veel verwacht eigenlijk. Ik wist ook niets van te voren, ik heb (met moeite) alle controle losgelaten.
Al vroeg door mam en Lysanne uit bed gebeld, lekker met de geskypt. Om half 10 mocht ik mn kamer uit komen. Er hingen overal slingers, opgeblazen 21jes en blaadjes met: gefeliciteerd, nu hoor je bij de grote mensen, zoo oud! etc. Ik moest gaan zitten, en toen kwamen onze kleine buurjongetjes voor me zingen! Toen kwamen de meiden met 21 kaarsjes in een hamburgerdoosje geprikt, die ik mocht uitblazen!
We hebben toen lekker ontbeten, met een lekker gebakje (mn eerste in Suriname!) en daarna kadootjes gekregen! Heel lief, hadden ze een harembroek en een horloge gekocht voor me. Blijkbaar kennen ze me wel goed want ik was er erg blij mee.
Ook heeeel toevallig waren net die dag nog wat kaarten voor me aangekomen! (terwijl ze meestal maar 1 keer in de 2 weken bezorgen). Daarna lekker een hele dag geshopt.
Ineens moesten we snel naar huis, want we moesten wel om half 7 de taxi hebben naar het restaurant. Ik mocht het restaurant uitkiezen, natuurlijk goed gekozen. Beetje jammer dat ik een verjaardagshoedje op moest zetten. Fijn zo midden in de spotlights.. Maar daardoor kreeg ik wel een cocktail en het toetje gratis. Ik dacht dat we daarna naar huis zouden gaan, maar we gingen naar la caff. Daar hadden Christel en Coralie mensen uitgenodigd, bleek later. Er was niemand. Sommigen waren in het binnenland, iemand was ziek, en de ander was nog aan het werk! Maar Chiel (onze salsa vriend) was er gelukkig wel! Toen zijn we naar huis gegaan om daar lekker te jahtzeen!!

Zo schatten, dit was weer een hele update van mijn leven. Nog maar 12 dagen voordat ik naar huis kom dussehhh maak je maar klaar voor mij!!