Gewoon omdat het kan
Door: Celine Kersten
Blijf op de hoogte en volg Celine
14 Maart 2011 | Suriname, Paramaribo
De laatste 2 weken ben ik me zeker meer thuis gaan voelen hier. Mijn kamer is echt mijn kamer geworden, het appartement voelt nu als een thuiskomen.
Ik ken de meeste straten wel, en loop een stuk zelfverzekerder rond. Als ik niet blank was zou ik misschien niet eens opvallen.
We hebben de laatste weken uitjes gemaakt met onze Hollandse wegenbouwers. Ze vinden het hartstikke leuk met ons, en hebben nog auto's van de zaak ook! handigggg.
Dus we zijn eerst naar white beach geweest. Een aangelegd strandje aan de surinamerivier. Stelde eigenlijk weinig voor, maar was een gezellige dag.
Vorige week zijn we naar Brownsberg geweest. Met de auto 2 uur rijden, en dan de berg oprijden. Nou, de jeep safari hadden we wel gehad. Glibberen en glijden en af en toe met je kop tegen het dak.
We moesten een intensieve wandeling maken om bij de irene waterval te komen. Heel veel afdalen, en af en toe uitglijden. Bij de waterval aangekomen heerlijk er onder gestaan, en afgekoeld. Daarna natuurlijk weer naar boven. Ik voelde me echt steve irwin van de crocodile hunter. Helemaal onder de klei zooi, en stoer dat ik was. Behalve dan dat ik om de 100 meter stond te hijgen.. Fijn, die luchtvochtigheid.
Ook voor mn haar nog steeds, maar ik wil het er niet over hebben :'(
Op de terugweg heb ik auto gereden! Zo raar, omdat je hier links rijd, en alles in de auto andersom zit! Ik moet eerlijk bekennen dat ik na een half uur rijden soms nog mijn rechterhand stootte aan de deur om te willen schakelen.. Maar het was wel heel stoer!
Die avond zelfs nog gecarnavalt in de stad! Je zal wel denken; waar haaalt ze de energie vandaan? Nou, dat weet ik eigenlijk ook niet. De gezelligheid denk ik. Was veel hollandse muziek, maar ook veel braziliaanse en surinaams. Erg leuk.
Dit weekend zijn we eerst naar het Brokopondo stuwmeer geweest. Dit was vroeger een dal met oerwoud, en is toen helemaal onder gelopen. Daarom zie je op de foto's ook nog bomen boven het water uitkomen (Echt verwonderlijk dat die boven water komen als je na gaat dat het 35 m diep is) Hier hebben we een boottochtje gemaakt, heerlijk. Was echt prachtig. Was mooi, maar wel minder leuk, dat je gewoon een regenbui op afstand in de bergen kon zien, en die echt naar je toe zag komen. Het dorp daar heet Afobakka, en was erg indrukwekkend om te zien, hoe simpel die mensen leven, en de kindertjes op straat spelen.
Vandaag zijn we met de auto naar het westen gereden. We wilden naar Groningen, en dat zou ongeveer 40 km zijn. Na een uur rijden kwamen we er achter dat we er allang langs waren geweest. Het waren maar een paar huisjes. En dat is gewoon een dorp hier. 5 huisjes. We zijn een heel eind doorgereden en kwamen over de peruvia rivier, die een stukje verder uitmond op de oceaan. Onderweg kwamen we nog een dooie kaaiman tegen, en een dooie slang. Staan heel mooi op de foto, was indrukwekkend om zulke beesten te zien. We zijn tot Coronie gereden en weer terug daarna, Nickerie (ligt helemaal in het westen) redde we niet met de tijd, dat was nog een stuk verder.
Behalve dan deze leuke uitjes in het weekend, zijn we doordeweeks heel hard aan de slag gegaan.
Elke dag om half 8 op, en meteen aan het onderzoek zitten. De laatste 2 weken hebben we heel veel mensen gesproken die ons veel informatie hebben bezorgd.
We waren vorige week uitgenodigd voor de nationale vrouwen dag. Was een mooie ceremonie, waarbij een beeld werd onthuld van een voorbeeldvrouw. Deze vrouw had in het sranantongo gedichten geschreven over haar eigen mening en zelfstandigheid, terwijl dit in die tijd streng verboden was. Vond het erg mooi om te zien hoe deze vrouw, weer andere mensen empowerde om net zo te zijn.
Vrijdag zijn we begonnen met het interviewen van marronvrouwen, hiervoor gingen we naar een marronwijk in Paramaribo.
Toen we daar aan kwamen was ik al stil. Ik heb nog steeds geen woorden voor mijn gevoel.
We kwamen op een onverharde weg, gaten in de weg, blubber, de auto kon er niet eens komen. We stapten uit, en zakten weg in de blubber. We stonden voor het ‘huis’ waar we moesten zijn. Had geen nummer, maar we herkenden het door de mensen.
Vrouwen in pangi’s met vrolijke kleuren stonden ons zwaaiend en lachend op te wachten. Wat een contrast. De omgeving straalde alle depressie van de wereld uit, en die mensen straalden geluk uit.
Die vrouwen zijn daar 13 jaar geleden gekomen, gevlucht vanuit het binnenland naar Paramaribo, door de oorlog, voor een beter leven in de stad. Ze hebben bomen moeten kappen, het hele stuk grond hebben ze moeten bewerken, om er vervolgens ook nog zelf een huis te moeten bouwen. Wat planken, omhoog gespijkerd. Dat hebben ze helemaal alleen gedaan. En nog steeds zijn ze zo sterk, nog steeds hebben ze hoop. Ze vechten voor hun leven, letterlijk, want ze worden niet geaccepteerd door de regering. De kinderbijslag is 3 SRD per maand. Dat is nog geen 60 eurocent.
De vrouwen vreesden voor het leven van hun kinderen, omdat er overal slangen zitten, ’s ochtends moeten ze door het donker naar school lopen en ’s avonds kunnen ze niet aan hun huiswerk zitten omdat er geen stroom is.
Ik wist altijd wel dat ik tevreden moest zijn, dat ik niets te klagen had. En ik dacht altijd dat ik het begreep, en voelde. Maar nee hoor, dat is niet hetzelfde.
Ik kan niet eens zeggen dat ik het nu wel voel, want ik mocht daar weer weg na een paar uur. Die mensen daar, die moeten daar blijven, altijd. Dat is hun thuis, hun veilige plek.
Ze vertelden ons, ze hadden net weer water gekregen in 1 kraantje aan het einde van die straat. Elektriciteit hebben ze niet. Maar met het water waren ze erg gelukkig. Sinds Desi Bouterse aan de macht is worden hun huizen ten minste niet meer elke keer met bulldozers weggehaald. Hebben ze nu ten minste water. Deze regering heeft het beste met hun. Hoe schuin, terwijl je als Nederlander eigenlijk meteen al afkeer hebt tegen die man en zijn regime.
Ik kan nu wel begrijpen waarom Desi Bouterse gekozen is.
En het mooiste is dat die vrouwen ons hun verhaal toevertrouwden, terwijl wij als bakra's daar gewoon even komen kijken, en weer teruggaan naar hun villa, met al hun spullen.
Even een rare overgang.
De muggenbulten gaan niet over, ze genezen laaangzaam. Typische surinaamse muggenbulten dus. En ik snap het echt niet, maar er komen er steeds meer bij. Ik heb er zelfs een op mn kont, en een onder mn voet. De jeuk is soms echt verschrikkelijk.
Ik mijn eigen hangmat gekocht! Ik heb lang getwijfelt, maar ik ben er nu verliefd op, en hij ligt heerlijk. Ik zal hem nog nodig gaan hebben in het binnenland voor het slapen, en hij hangt nu op ons balkon, mooi te wezen.
Ik werk hier aan mijn skills om professional te worden in hangmatteren.
We zitten nu in de regentijd. Meestal hebben we geluk, maar af en toe niet. Dan fietsen we en dan komt er echt een wolkbreuk, nou die kennen we in Nederland niet hoor. Zo je staat je kijken, wij kunnen elkaar niet meer verstaan door het harde geluid wat het maakt als het op de grond valt. Onze hele straat loopt dan ook helemaal vol, zo vol dat je tot over je enkels in het water staat. Maarja, zo erg is het niet, want de regen is gewoon warm, warmer dan onze douche.
Ik had laatst een drankje, waar de tranen me van in de ogen sprongen. Ananassap met prik noemen ze hier zuurzak, heerlijk. Maar op de nationale vrouwendag pakte ik iets met dezelfde kleur, alleen toen ik het dronk stond mijn tong in de fik. Het was gewoon pittig! Echt als in; 'ik proef de smaak van het drankje niet meer en alleen maar de 2egraads brandwond op mijn tong' pittig.
We zijn op bezoek geweest bij de broer van mijn buurvrouw in Soest. Ik heb vroeger als meisje gespeeld met zijn zoon, dus dat was hartstikke leuk om hun weer te zien, al kon ik me niet veel herinneren. Het was zo raar dat iemand in Suriname tegen me zegt; ohhh wat ben jij groot geworden! Je was zo'n klein meisje toen! Maar ontzettend leuke mensen, hebben nummers van de huisarts etc gekregen, en kunnen zelfs op hun abonnement zwemmen en fitnessen als we willen!
Heb vanuit Nederland een pakketje gehad van mn moeder! Ik was er zoo blij mee, niet om de spullen, maar gewoon omdat het van mn moemsie en paps kwam!
Ik vind het Surinaamse tempo heerlijk, en heb het zelfs druk gehad de laatste week. Veels te veel uren gespendeerd achter de laptop.
De tijd gaat ook zo ontzettend snel, dat ik niet kan geloven dat er al een maand voorbij is..
Ik heb eigenlijk zo veel te vertellen dat ik niet eens weet wat allemaal! Maar het is nu alweer laat aan het worden en er begint weer een drukke week.
Dus ik zeg welterusten vanuit Paramaribo, en dikke bosi en brasa.
P.s. uitleg van de titel: omdat het kan:
Nog steeds ben ik hier een controlfreak en wil ik overal verantwoordingen en verklaringen voor hebben. Een mooie mentaliteit die ik hier heb opgemerkt is dat mensen niet zo veel nadenken, maar gewoon doen. Dus dan is vaak het antwoord op mijn moeilijke vragen: gewoon, omdat het kan.
En eigenlijk zou alles zo simpel moeten zijn, toch?
Ik ken de meeste straten wel, en loop een stuk zelfverzekerder rond. Als ik niet blank was zou ik misschien niet eens opvallen.
We hebben de laatste weken uitjes gemaakt met onze Hollandse wegenbouwers. Ze vinden het hartstikke leuk met ons, en hebben nog auto's van de zaak ook! handigggg.
Dus we zijn eerst naar white beach geweest. Een aangelegd strandje aan de surinamerivier. Stelde eigenlijk weinig voor, maar was een gezellige dag.
Vorige week zijn we naar Brownsberg geweest. Met de auto 2 uur rijden, en dan de berg oprijden. Nou, de jeep safari hadden we wel gehad. Glibberen en glijden en af en toe met je kop tegen het dak.
We moesten een intensieve wandeling maken om bij de irene waterval te komen. Heel veel afdalen, en af en toe uitglijden. Bij de waterval aangekomen heerlijk er onder gestaan, en afgekoeld. Daarna natuurlijk weer naar boven. Ik voelde me echt steve irwin van de crocodile hunter. Helemaal onder de klei zooi, en stoer dat ik was. Behalve dan dat ik om de 100 meter stond te hijgen.. Fijn, die luchtvochtigheid.
Ook voor mn haar nog steeds, maar ik wil het er niet over hebben :'(
Op de terugweg heb ik auto gereden! Zo raar, omdat je hier links rijd, en alles in de auto andersom zit! Ik moet eerlijk bekennen dat ik na een half uur rijden soms nog mijn rechterhand stootte aan de deur om te willen schakelen.. Maar het was wel heel stoer!
Die avond zelfs nog gecarnavalt in de stad! Je zal wel denken; waar haaalt ze de energie vandaan? Nou, dat weet ik eigenlijk ook niet. De gezelligheid denk ik. Was veel hollandse muziek, maar ook veel braziliaanse en surinaams. Erg leuk.
Dit weekend zijn we eerst naar het Brokopondo stuwmeer geweest. Dit was vroeger een dal met oerwoud, en is toen helemaal onder gelopen. Daarom zie je op de foto's ook nog bomen boven het water uitkomen (Echt verwonderlijk dat die boven water komen als je na gaat dat het 35 m diep is) Hier hebben we een boottochtje gemaakt, heerlijk. Was echt prachtig. Was mooi, maar wel minder leuk, dat je gewoon een regenbui op afstand in de bergen kon zien, en die echt naar je toe zag komen. Het dorp daar heet Afobakka, en was erg indrukwekkend om te zien, hoe simpel die mensen leven, en de kindertjes op straat spelen.
Vandaag zijn we met de auto naar het westen gereden. We wilden naar Groningen, en dat zou ongeveer 40 km zijn. Na een uur rijden kwamen we er achter dat we er allang langs waren geweest. Het waren maar een paar huisjes. En dat is gewoon een dorp hier. 5 huisjes. We zijn een heel eind doorgereden en kwamen over de peruvia rivier, die een stukje verder uitmond op de oceaan. Onderweg kwamen we nog een dooie kaaiman tegen, en een dooie slang. Staan heel mooi op de foto, was indrukwekkend om zulke beesten te zien. We zijn tot Coronie gereden en weer terug daarna, Nickerie (ligt helemaal in het westen) redde we niet met de tijd, dat was nog een stuk verder.
Behalve dan deze leuke uitjes in het weekend, zijn we doordeweeks heel hard aan de slag gegaan.
Elke dag om half 8 op, en meteen aan het onderzoek zitten. De laatste 2 weken hebben we heel veel mensen gesproken die ons veel informatie hebben bezorgd.
We waren vorige week uitgenodigd voor de nationale vrouwen dag. Was een mooie ceremonie, waarbij een beeld werd onthuld van een voorbeeldvrouw. Deze vrouw had in het sranantongo gedichten geschreven over haar eigen mening en zelfstandigheid, terwijl dit in die tijd streng verboden was. Vond het erg mooi om te zien hoe deze vrouw, weer andere mensen empowerde om net zo te zijn.
Vrijdag zijn we begonnen met het interviewen van marronvrouwen, hiervoor gingen we naar een marronwijk in Paramaribo.
Toen we daar aan kwamen was ik al stil. Ik heb nog steeds geen woorden voor mijn gevoel.
We kwamen op een onverharde weg, gaten in de weg, blubber, de auto kon er niet eens komen. We stapten uit, en zakten weg in de blubber. We stonden voor het ‘huis’ waar we moesten zijn. Had geen nummer, maar we herkenden het door de mensen.
Vrouwen in pangi’s met vrolijke kleuren stonden ons zwaaiend en lachend op te wachten. Wat een contrast. De omgeving straalde alle depressie van de wereld uit, en die mensen straalden geluk uit.
Die vrouwen zijn daar 13 jaar geleden gekomen, gevlucht vanuit het binnenland naar Paramaribo, door de oorlog, voor een beter leven in de stad. Ze hebben bomen moeten kappen, het hele stuk grond hebben ze moeten bewerken, om er vervolgens ook nog zelf een huis te moeten bouwen. Wat planken, omhoog gespijkerd. Dat hebben ze helemaal alleen gedaan. En nog steeds zijn ze zo sterk, nog steeds hebben ze hoop. Ze vechten voor hun leven, letterlijk, want ze worden niet geaccepteerd door de regering. De kinderbijslag is 3 SRD per maand. Dat is nog geen 60 eurocent.
De vrouwen vreesden voor het leven van hun kinderen, omdat er overal slangen zitten, ’s ochtends moeten ze door het donker naar school lopen en ’s avonds kunnen ze niet aan hun huiswerk zitten omdat er geen stroom is.
Ik wist altijd wel dat ik tevreden moest zijn, dat ik niets te klagen had. En ik dacht altijd dat ik het begreep, en voelde. Maar nee hoor, dat is niet hetzelfde.
Ik kan niet eens zeggen dat ik het nu wel voel, want ik mocht daar weer weg na een paar uur. Die mensen daar, die moeten daar blijven, altijd. Dat is hun thuis, hun veilige plek.
Ze vertelden ons, ze hadden net weer water gekregen in 1 kraantje aan het einde van die straat. Elektriciteit hebben ze niet. Maar met het water waren ze erg gelukkig. Sinds Desi Bouterse aan de macht is worden hun huizen ten minste niet meer elke keer met bulldozers weggehaald. Hebben ze nu ten minste water. Deze regering heeft het beste met hun. Hoe schuin, terwijl je als Nederlander eigenlijk meteen al afkeer hebt tegen die man en zijn regime.
Ik kan nu wel begrijpen waarom Desi Bouterse gekozen is.
En het mooiste is dat die vrouwen ons hun verhaal toevertrouwden, terwijl wij als bakra's daar gewoon even komen kijken, en weer teruggaan naar hun villa, met al hun spullen.
Even een rare overgang.
De muggenbulten gaan niet over, ze genezen laaangzaam. Typische surinaamse muggenbulten dus. En ik snap het echt niet, maar er komen er steeds meer bij. Ik heb er zelfs een op mn kont, en een onder mn voet. De jeuk is soms echt verschrikkelijk.
Ik mijn eigen hangmat gekocht! Ik heb lang getwijfelt, maar ik ben er nu verliefd op, en hij ligt heerlijk. Ik zal hem nog nodig gaan hebben in het binnenland voor het slapen, en hij hangt nu op ons balkon, mooi te wezen.
Ik werk hier aan mijn skills om professional te worden in hangmatteren.
We zitten nu in de regentijd. Meestal hebben we geluk, maar af en toe niet. Dan fietsen we en dan komt er echt een wolkbreuk, nou die kennen we in Nederland niet hoor. Zo je staat je kijken, wij kunnen elkaar niet meer verstaan door het harde geluid wat het maakt als het op de grond valt. Onze hele straat loopt dan ook helemaal vol, zo vol dat je tot over je enkels in het water staat. Maarja, zo erg is het niet, want de regen is gewoon warm, warmer dan onze douche.
Ik had laatst een drankje, waar de tranen me van in de ogen sprongen. Ananassap met prik noemen ze hier zuurzak, heerlijk. Maar op de nationale vrouwendag pakte ik iets met dezelfde kleur, alleen toen ik het dronk stond mijn tong in de fik. Het was gewoon pittig! Echt als in; 'ik proef de smaak van het drankje niet meer en alleen maar de 2egraads brandwond op mijn tong' pittig.
We zijn op bezoek geweest bij de broer van mijn buurvrouw in Soest. Ik heb vroeger als meisje gespeeld met zijn zoon, dus dat was hartstikke leuk om hun weer te zien, al kon ik me niet veel herinneren. Het was zo raar dat iemand in Suriname tegen me zegt; ohhh wat ben jij groot geworden! Je was zo'n klein meisje toen! Maar ontzettend leuke mensen, hebben nummers van de huisarts etc gekregen, en kunnen zelfs op hun abonnement zwemmen en fitnessen als we willen!
Heb vanuit Nederland een pakketje gehad van mn moeder! Ik was er zoo blij mee, niet om de spullen, maar gewoon omdat het van mn moemsie en paps kwam!
Ik vind het Surinaamse tempo heerlijk, en heb het zelfs druk gehad de laatste week. Veels te veel uren gespendeerd achter de laptop.
De tijd gaat ook zo ontzettend snel, dat ik niet kan geloven dat er al een maand voorbij is..
Ik heb eigenlijk zo veel te vertellen dat ik niet eens weet wat allemaal! Maar het is nu alweer laat aan het worden en er begint weer een drukke week.
Dus ik zeg welterusten vanuit Paramaribo, en dikke bosi en brasa.
P.s. uitleg van de titel: omdat het kan:
Nog steeds ben ik hier een controlfreak en wil ik overal verantwoordingen en verklaringen voor hebben. Een mooie mentaliteit die ik hier heb opgemerkt is dat mensen niet zo veel nadenken, maar gewoon doen. Dus dan is vaak het antwoord op mijn moeilijke vragen: gewoon, omdat het kan.
En eigenlijk zou alles zo simpel moeten zijn, toch?
-
14 Maart 2011 - 03:32
Christel Brouwer De Koning:
Wat een supergave belevenissen allemaal zeg!! Die mensen in Nederland zullen wel jaloers op ons zijn ;) haha! -
14 Maart 2011 - 08:20
Floris:
Hee Ce!
Echt leuk om te lezen wat je daar allemaal beleeft!
Klinkt allemaal erg indrukwekkend...
Veel plezier nog en tot binnenkort! -
14 Maart 2011 - 11:01
Mam:
Wat een indrukwekkend verslag weer!
Wij zijn reuze trots op je!
-
14 Maart 2011 - 13:10
Tess:
Klinkt als een goede balans tussen plezier en serieus bezig zijn. Leuk om te lezen! ^^ -
14 Maart 2011 - 17:44
Anna:
Hoi Celine,
Wat een ervaringen doe je allemaal op. De tegenstellingen in Suriname zijn heel groot, ik vind geweldig dat je dit allemaal mag beleven, je kijk op de wereld verandert beslist. Wees trots op hetgeen jullie voor de Marron vrouwen doen. Leuk dat je de familie bezocht hebt. Was heel leuk vertelden ze.
Jammer van de regenperiode daardoor zijn er veel meer muggen.
Deze grote regenbuien worden siebiboesie,s genoemd. Je Surinaamse woordenschat wordt steed groter.
Blijf genieten en tot gauw. -
16 Maart 2011 - 13:16
Takketante:
Wat stoer dat je auto gereden hebt! Ik moet er niet aan denken, links rijden. Het zou voor mij ook niet verstandig zijn! Heb je je doctoraat 'hangmatteren' al binnen, of moet je nog even oefenen? Ga zo door! Liefs en knufs van mij! -
19 Maart 2011 - 20:11
Ingrid:
Hallo lieve Celine.
Je mama attendeerde mij op jouw reissite en ik ben meteen gaan kijken hoe het met ons buurmeisje gaat in Suriname! Heerlijk voor je om dit mee te kunnen maken! Als ik jouw mooie foto's zie "benijd" ik je en daar bedoel ik mee, dat ik het fijn voor je vindt.
Geniet er maar veel van, maar pas ook goed op jezelf!!
Heel veel groetjes van Ingrid. -
24 Maart 2011 - 21:15
Jochem En Jacqueline:
Lieve Ce,
Wat fijn om te lezen dat je je al een beetje thuis voelt. Wat ben jij ontzettend stoer. Wat een mooie foto's vooral die ene bij de waterval.
Geniet van deze fantastische ervaring!
Pas goed op jezelf.
Veel liefs Jochem en Jacq -
30 Maart 2011 - 21:09
Jochem En Jacqueline:
Lieve Ce,
Bedankt voor je mooie kaart. We hebben je kaart gister al ontvangen.
Dat gaat dus best heel snel.
Blijf genieten en tot gauw!
Veel liefs Jochem en Jacq -
07 September 2011 - 23:05
Manous:
wat leuk zeg:)
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
